Death Note (Netflix)

Een Amerikaanse verfilming stond al sinds 2009 op de planning, maar het idee lag nog in Hollywood stof te happen op de plank. Tot Netflix met het idee kwam om het op te pakken. Zo kwam de verfilming van regisseur Adam Wingard tot stand. Maar kan de Death Note live-action film van Netflix tippen aan het origineel?

Menig anime fan is een ferme criticus als het gaat om anime en manga verfilmingen uit Hollywood. Vooral als het gaat om dierbare titels zoals Death Note. Op My Anime List staan zowel de manga (Takeshi Obata en Tsugumi Ohba) en de anime (Tetsurou Araki) staan beide op respectivelijk #5 en #1 in de lijst van populairste titels. De anime serie is volgens de website door 1,2 miljoen gebruikers bekeken.

Niemand zal het misbaksel Dragon Ball Evolution snel vergeten. Ik in ieder geval niet. Toch besloot ik de Death Note van Netflix het voordeel van de twijfel te geven. Want van het verleden zal men toch wel geleerd hebben inmiddels?

Goed. Waar gaat deze film over?

Wat zou een Amerikaanse tiener doen met een Death Note?

Het verhaal speelt zich af in de Amerikaanse stad Seattle. Light Turner (Nat Wolff) vindt een mysterieus zwart boek dat uit de lucht is komen vallen. De Death Note. Hij wordt opgeschrikt door de verschijning van een griezelig figuur met de naam Ryuk (Willem Dafoe). Shinigami. God van de doden.

Ryuk vertelt hem dat hij met het boek mensen kan doden. Wie hij ook maar wil, door gewoon hun naam in het boek te schrijven. Hij kan zelfs details opschrijven over de manier waarop die persoon moet sterven en die wens komt uit. Hij krijgt ook meteen te zien dat het menens is.

Light besluit om het boek in te zetten om alle criminelen te doden. Hij begint bij de moordenaar van zijn moeder. Na een reeks van deze mysterieuze moorden besluit de politie om op zoek te gaan naar die nieuw ontstane god genaamd ‘Kira’. Ze zetten één van hun beste rechercheurs in, die schuilgaat onder de naam L (Lakeith Stanfield). Deze excentrieke gast laat merken dat Kira hem niet zomaar te pakken krijgt.

Hoe zal Light Turner met de macht van Death Note omgaan?

De problemen van de Death Note film worden niet veroorzaakt door huidskleur.

De Death Note verfilming kreeg al veel kritiek nog vóór deze in première ging. ‘Whitewashing’ was een harde beschuldiging aan het adres van de casting. Een gebrek aan Aziatische acteurs bleek een probleem te zijn. Net als de casting van een donkergetinte acteur als ‘L’. Toen was ook de term ‘blackwashing’ geboren.

Maar is dat echt het probleem in een film die zich afspeelt in de VS? Terwijl je de film ook niet eens hebt gezien? Een Japanse versie van Sherlock Holmes in een Japanse setting zou ook niet logisch zijn met alleen maar Westerse acteurs. Heck. Zie eens de kritiek op de volledig Japanse casting in de live-action film van Attack on Titan. Een voorbeeld van een setting die eigenlijk gemixte nationaliteiten kent.

Het is in die zin nooit goed. Ik vind de kritiek op de huidskleur van de acteurs daarom complete onzin. Eigenlijk wil ik daar niet eens een mening over hebben. Ik vind het belangrijker dat de acteurs in kwestie hun rol goed spelen. Het maakt mij verder helemaal niet uit hoe ze eruit zien.

Het is een soort komische tienerdrama meets horrorfilm.

Wat mij wél uitmaakt, is een goed script, een passende setting en sterke personages. Het complete plaatje moet gewoon werken. De Death Note live-action film van Netflix is natuurlijk op een zo breed mogelijke – Amerikaanse – doelgroep gericht. De keuze van setting en personages vind ik daarom nog wel redelijk logisch.

Ook de keuze om het verhaal enigszins aan te passen kan ik wel begrijpen. Maar. Dat betekend niet dat je er een soort komische tienerdrama/horrorfilm van moet maken. Want dat gevoel kreeg ik bij het kijken van deze versie van Death Note.

Lachen om Death Note? Wiens geniale idee is dat?

Ik lag namelijk letterlijk in een deuk om elke moordscène. Vooral bij de laatste. De soundtrack keuze en de gezichtsuitdrukkingen van de acteurs waren in mijn ogen hilarisch. Als je de film gezien hebt, weet je denk ik PRECIES welke scène ik bedoel. Ja, die scène.

Dit zag ik dan niet aankomen.

Het overdreven acteerwerk voelde overigens gedurende de hele film volledig misplaatst. Niet alleen de moordscènes, maar ook schrikreacties van Light en de manier waarop hij de Death Note gebruikte, leden daaronder.

De profilering van L. vond ik ook lastig serieus te nemen. Op de één of andere manier had ik het gevoel dat ze deze probeerden neer te zetten als een coole ‘gangster became detective’ achtig personage. Totaal anders dan de originele L, maar vooruit… het idee vond ik nog wel interessant.

Maar waarom verloor hij zo snel in het verhaal zijn ‘cool’ dan?

De live-action film mist alles wat de Japanse Death Note zo goed maakt.

Ik heb eigenlijk medelijden met de acteurs, want de film had zo veel beter kúnnen zijn. In de originele versie is het steeds gecompliceerdere kat en muis spelletje tussen Light en L juist de sleutel tot de spanning van de serie.

Ook mis ik in Light Turner de vastberadenheid van Light Yagami uit het origineel. Yagami was ook een gewone, nerdy student die gepest werd en de Death Note in eerste instantie inzet voor gerechtigheid.

Maar daarin zoekt Yagami de grens steeds verder op. Hij raakt steeds meer geobsedeerd door de macht van het boek, waardoor hij uiteindelijk in staat is om zelfs politieagenten uit de weg te ruimen als dat nodig is.

Het gebrek aan Ryuk vind ik jammer.

Die ‘gestoorde’ eigenschap lijkt in deze film te worden vervuld door Mia, het vriendinnetje van Light. Haar vond ik eigenlijk nog het interessantste personage. Ook ontbrak het mij aan intelligentie bij de personages. Zowel bij Mia als bij Light.

Maar het zou geen Amerikaanse film zijn als zo’n karakter geschikt wordt geacht voor een hoofdrol. Jammer…

Wat ik ook jammer vind is het gebrek aan Ryuk. In de originele manga- en anime serie heeft hij een veel nadrukkelijkere rol in het verhaal als toeschouwer aan het ’toneelstuk’ dat die interessante mensen voor hem spelen.

Knap hoe ze van Death Note zo’n slap aftreksel hebben kunnen maken.

Is er dan nog iets positiefs over te zeggen? Eh… ik ben bang niet veel. Ik vond het geniaal hoe men van zo’n sterk verhaal zo’n slap aftreksel kunnen maken.

Als je dol bent op slechte Amerikaanse tienerdrama en/of horror, met onnodige gore en edgy tieners in de hoofdrol dan vind je hier nog wel iets leuks aan.

En vooruit…het is nog best vermakelijk om te kijken. Maar het is niet de Death Note die je verwacht en waar je als fan van de anime op hoopt.

Ze willen een vervolg. Ik niet.

Verder ben ik altijd voor creatieve vrijheid. Ze hebben hun best gedaan om van de Death Note live-action film compleet iets anders te maken. Het is onmogelijk om de inhoud van een manga of anime serie (37 afleveringen van 25 minuten!) in een 2 uur durende film te stoppen.

Dat is ook zelden een succes geweest. Helaas weet deze poging mij ook niet te overtuigen.

Men wil graag een vervolg van de film maken, maar ik ben niet van plan om dit trauma langer te laten duren.

Dan kijk ik liever de Death Note anime die overigens ook op Netflix staat!

Bewaren