Scum’s Wish: echte liefde is pijnlijk

Scum’s Wish is een zeldzaamheid. Het is een romantische serie, maar vanaf het begin is duidelijk dat de hoofdpersonages samen niet gelukkig gaan worden. Scum’s Wish focust op de pijnlijke kanten van liefde, die iedereen wel kent. Vanwege dat feit heb ik gezien dat de serie vergeleken werd met School Days, een serie die ik afschuwelijk vond. Betekent dit dat Scum’s Wish net zo’n grote ramp is?

Het tienermeisje Hanabi Yasuraoka is verliefd op haar buurman Narumi Kanai. Hij is eind  twintig en vanwege het grote leeftijdsverschil onbereikbaar voor haar, maar ondanks dat bijven haar gevoelens voor hem bestaan. Haar klasgenoot Awaya Mugi is in een vergelijkbare situatie; hij is verliefd op de muzieklerares, Akane Minagawa. Nadat Mugi en Hanabi hun geheim met elkaar delen besluiten ze een pact te maken. Ze zullen als vriend en vriendin, zonder verliefd op elkaar te worden,  aan elkaars behoeften voldoen. Zo hopen ze troost te vinden in elkaar, zonder te vergeten wat voor hun echt belangrijk is.

Taboe of werkelijkheid?

Met zo’n omschrijving klinkt Scum’s Wish als een serie die wilt shockeren door taboes op te zoeken. Die indruk maakt de serie dan ook in eerste oogopslag, maar eerste indrukken vertellen in dit geval niet de waarheid. Scum’s Wish probeert eerlijk te zijn over tienerliefdes, die bijn altijd rommelig zijn en niet vaak goed aflopen. Tijdens je tienerjaren voelt alles heftig aan, en daarom maken Hanabi en Mugi zo’n extreem besluit. Het lijkt voor hun de beste manier om hun verlangens te stillen en een gevoel van eigenwaarde te krijgen. Het klinkt vreemd, maar de acties van Hanabi en Mugi zijn daadwerkelijk gegrond in echte emotie.

Natuurlijk is de wereld van de serie wijder dan alleen die twee personages. Hanabi’s vriendin Sanae Ebato, oftewel Ecchan, verbergt zelf ook een heftig geheim. Daarentegen maakt de opvallend geklede Noriko Kamomebata, bijnaam Moka, er geen geheim van dat ze jaloers is op Hanabi en probeert Mugi voor zichzelf te winnen. Deze personages voegen hun eigen complexe emoties toe aan het web van verlangen dat Scum’s Wish heet. Ook krijgen we langzaam maar zeker meer inzicht in de oudere liefdesinteresses.

Dat laatste is waar de serie haar enige echte misstappen maakt. Vooral het personage van Akane Minagawa komt niet realistisch over. Dit personage ziet liefde en lust als een spel dat ze kan winnen. Als ze ziet dat anderen verdriet hebben door haar toedoen, moet dat dus betekenen dat zij gewonnen heeft. Het pijn doen van anderen is daarom haar enige motivatie, en het is moeilijk om te geloven dat mensen als haar echt bestaan. Narumi Kanai is daar tegenover juist wel heel erg lief, en hij is daarom niet erg interessant. 

Simpelweg expressief

In een serie als deze zijn de personages en hun emoties alles, dus dat is een belangrijk aspect voor mangaka Mengo Yokoyari om goed te tekenen. Haar karakterontwerpen zijn simpel maar aangenaam, en bovendien makkelijk uit elkaar te houden. Het meest belangrijk is dat ze hun gevoelens duidelijk overbrengen, en dat lijkt de sterkste kant van Yokoyari’s tekenwerk te zijn. Haar karakters zijn extreem expressief en bijzonder makkelijk om te begrijpen.

Ook wat layouts betreft doet Yokoyari er alles aan om emotie over te brengen. Vaak zijn er pagina’s bestaande uit slechts een enkele afbeelding, die de gevoelens op een duidelijke en soms zelfs poëtische wijze overbrengen. Het is niet meest gedetailleerde tekenwerk dat je ooit zal zien, maar het brengt alles over wat Yokoyari wilt uitbeelden. Simpel maar effectief dus. 

Waar School Days enorm over-the-top was, blijft Scum’s Wish ondanks de heftige emoties met beide voeten aan de grond. Wat de personages ervaren is vaak immens verdrietig, maar komt niet oneerlijk over. En dat maakt het verschil. Waar School Days gemeen was, is Scum’s Wish succesvol als een intens emotionele karakterstudie. Het is niet voor iedereen weggelegd, maar als je eerlijkheid in verhalen waardeert zal Scum’s Wish je niet teleur stellen.

Scum’s Wish is te lezen op crunchyroll.