Natsume’s Book of Friends: iedere ontmoeting is waardevol

Vandaag is de manga ‘Natsume Yuujinchou’ precies 20 jaar oud. In het Engels heet de serie Natsume’s Book of Friends. Het is mijn nummer 1 favoriete anime én manga. Het is een warm verhaal over een jongen die ‘yokai’ – Japanse mythische wezens kan zien. Ook is het een ontroerend verhaal over het leren omgaan met jezelf en het verwerken van verlies op jonge leeftijd. Iedere keer raak ik erdoor ontroerd.

Het is zo warm dat ik niet de energie had om aan een blog te denken. Toen ik op Twitter eraan herinnerd werd dat de manga al 20 jaar oud is. Daar sta ik normaal niet zo bij stil, maar nu veerde ik op. Gelukkig wist ik dat ik nog een oude recensie in de archieven van deze website had. Tijd om deze weer onder de aandacht te brengen!

Als je van mythologie en Japanse folklore houdt, dan is dit écht een serie voor jou. Manga of anime, maakt niet uit waar je begint. De anime versie heb ik als eerste gekeken en ik vind dat een uitstekende verfilming van Yuki Midorikawa’s manga. Door Wolf’s Rain en deze anime ben ik een volwaardige otaku geworden. Daarom heeft deze serie een hele speciale betekenis voor mij.

Maar dat is natuurlijk niet de enige reden waarom ik na al die jaren nog steeds een fan ben.

Waar gaat Natsume’s Book of Friends over?

De serie volgt de jongen genaamd Takashi Natsume. Zijn ouders zijn al vroeg overleden en verhuist hij sindsdien van pleeggezin naar pleeggezin. Sinds zijn geboorte kan hij ‘yokai’ zien, allerlei schepsels uit de Japanse folklore. Dit zorgt bij hem vooral voor veel ellende. Hij verhuist van pleeggezin naar pleeggezin – omdat hij ‘vreemd gedrag’ vertoont. Hij wordt ook gepest op school.

Zijn leven verandert wanneer hij bij een kinderloos echtbaar komt te wonen. Ze zijn verre familieleden van zijn vader. De Fujiwara’s zijn dolgelukkig met zijn komst. Op een plek waar niemand hem kent, hoopt hij eindelijk een rustig leven te hebben.

Maar ook hier wordt hij geplaagd door de yokai. Hij erft van zijn grootmoeder een doos met spullen, waarin hij een mysterieus boekje vindt. Hier staan allemaal namen in. Het blijkt iets heel krachtigs te zijn, want de wezens blijven hem lastig vallen. De één vraagt vriendelijk om de naam terug te krijgen, maar anderen komen met bruut geweld.

Gelukkig ontmoet Takashi Madara. Een yokai in de vorm van een Maneki Neko. Hij wil ook het boek stelen, maar Takashi laat dat niet zomaar gebeuren. Hij sluit een deal met Madara: hij mag het boek pas hebben als hij overlijdt. In ruil daarvoor moet de yokai hem beschermen.

Zo begint het avontuur van Takashi en zijn lijfwacht ‘Nyanko-sensei’. Maar het is zo nog maar de vraag of het leven van de jongen zo rustig wordt als waar hij naar verlangd.

Succesvolle slice of life manga

De manga van Yuki Midorikawa werd voor het eerst gepubliceerd op 8 juni 2003 in het Japanse tijdschrift ‘LaLa’. De Natsume’s Book of Friends anime begon in 2008 en heeft tot nu toe zes seizoenen. Ook zijn er twee films en enkele OVA’s.

Er zijn weinig shoujo anime die zo veel seizoenen hebben gekregen. In ieder geval ken ik geen andere voorbeelden, behalve PreCure misschien.

Herkenbaar, innemend, ontroerend

Morikawa-sensei vertelt in de manga dat ze inspiratie haalt uit haar eigen leven. Het is haar eerste manga serie, en ik vind het leuk om te zien hoe ze zich ontwikkeld door de hoofdstukken heen. Het tekenwerk is eenvoudig, maar vol met charme. Ik denk dat ik persoonlijk de stijl van de manga mooier vindt, maar de anime vult het verhaal goed aan. Vooral de soundtrack en de stemacteurs zorgen ervoor dat de emotionele hoofdstukken nog harder raken.

De hoofdstukken zijn in principe los van elkaar te lezen. Daarom is het makkelijk om in het verhaal te komen, ook al is het een tijd geleden.

Het is een door personages aangedreven verhaal, waarbij je de hoofdpersonages Takashi en Nyanko-sensei leert kennen door hun avonturen. In eerste instantie lijkt er niet echt een doel te zijn waar het verhaal naar toe gaat, maar dat hoeft ook niet. Zoals eerder aangegeven, elke aflevering kan als een losstaand verhaal gezien worden. Zo nu en dan duurt een verhaal twee of drie afleveringen. Dan weet je dat er serieuzere dingen gebeuren.

Dat maakt de anime in latere afleveringen wat voorspelbaar, maar dat geeft niet. Het beste van de serie zijn de yokai. Ze zijn allemaal anders. Er zijn hele enge, maar ook goedaardige yokai en zelfs hele schattige. De één wil zijn leven, de ander alleen zijn naam terug. Maar wat ze altijd meenemen is een bijzonder verhaal.

Nadat Takashi ze heeft geholpen, zie je het wezen niet altijd meer terug. Maar dan blijven de wijze levenslessen en dierbare herinneringen achter.

Meesterlijke karakterontwikkeling.

Bij een episodische anime zoals Natsume’s Book of Friends, loert het risico dat het langdradig wordt of in de herhaling valt. Maar dat is hier zeker niet het geval. Het zijn de personages in de serie die het verhaal boeiend maken.

Telkens ontdek je details die je niet eerder zag. Vooral Reiko Natsume vind ik een heel interessant personage. Je leert haar kennen door de ontmoetingen die Takashi heeft met de yokai. Wanneer hij een naam teruggeeft, krijgt hij een glimp van de herinneringen met zijn grootmoeder.

Ook bij Takashi kun je subtiele veranderingen zien, naarmate je verder in het verhaal komt. Hij leert bepaalde aspecten van zijn leven te accepteren, maakt vrienden en ziet zelfs oude klasgenoten.

Nadruk op warme ontmoetingen en herinneringen.

Natsume’s Book of Friends blijft hameren op het feit dat alles tijdelijk is. Een ontmoeting. Het leven zelf. In deze snelle wereld van social media en haatberichten, word ik soms een beetje droevig. We zouden de tijd moeten nemen om eens écht naar elkaar te luisteren. Dan hoor je misschien het echte verhaal achter de berichten die je leest.

Een boze, kwaadaardige yokai heeft misschien gewoon pijn of een traumatische geschiedenis.

Maar gelukkig is er een serie zoals dit. Sfeervolle verhalen met talloze ontmoetingen en herinneringen die je moet koesteren.