Akagami no Shirayuki-hime: het Japanse Sneeuwwitje

Wie droomt er nou niet van haar prins (of zijn prinses) op het witte paard? Mijn favoriete Disney films zijn nog steeds de Leeuwenkoning en Frank en Frey, maar ik keek even graag naar Sneeuwwitje, Doornroosje en de andere Disney-prinsessen. Nu nog steeds hou ik ontzettend van sprookjes, al is het maar omdat ik mijn ware prins nog niet ben tegengekomen. Als je graag wegdroomt over zo’n sprookjeswereld, dan moet je de manga ‘Akagami no Shirayuki-hime’ ofwel ‘Snow White with the Red Hair’ eens lezen. Dit is één van mijn favoriete shoujo manga’s, maar is de anime ook zo leuk?

Het is voor mij een eerste keer dat ik het verhaal van een anime al ken (meestal is het andersom, daarover binnenkort meer!), voordat ik die gezien heb. Als ik weleens op MyAnimeList de reviews en commentaren op het forum doorlees, dan zie ik mangalezers vaak klagen over de veranderingen die in een anime gedaan zijn. In mijn ogen is anime en manga vergelijken precies het zelfde als appels en peren vergelijken. Het is allebei fruit, maar ze hebben toch een andere smaak en textuur. De anime van Akagami no Shirayuki-hime blijft heel trouw aan de manga, maar moet toch de noodzakelijke veranderingen en scènes toevoegen om het verhaal vloeiend te laten lopen. En meer Zen x Shirayuki momenten, wie wil dat nou niet?

In deze recensie bespreek ik de volledige Akagami no Shirayuki-hime anime. Dus niet alleen seizoen 2, maar ook het eerste seizoen dat afgelopen zomer al werd uitgezonden. Het is ook eigenlijk één serie opgesplitst in twee delen. Een slimme zet, denk ik zo. Lees je mee?

Roodharig Sneeuwwitje

Het verhaal van Akagami no Shirayuki-hime gaat over Shirayuki (letterlijk ‘Sneeuwwitje’), die door prins Raji van haar geboorteland Tanbarun wordt uitgekozen om zijn maîtresse te worden omdat ze opvallend mooi rood haar heeft. ‘Wat een eer!’- zou je denken, maar deze prins staat in zijn land nou niet bepaald bekend als de meest slimme prins waar je als volk trots op kunt zijn. Sterker nog, hij lijkt daar totaal ongevoelig voor en gedraagt zich behoorlijk vol van zichzelf. Het valt Shirayuki al helemaal niet goed in het keelgat dat hij haar alleen heeft opgeroepen vanwege haar rode haar, wat overigens geen eerste keer is voor haar dat ze daar slechte ervaringen mee heeft. Ze snijdt haar lange rode haar af -symbolisch ‘snijdt’ ze haar band met dit land los- en vlucht de bossen in, waar ze oog in oog komt te staan met Zen Wistalia, tweede prins van Clarines. Ondanks een incident met een rode giftige appel, kan deze ontmoeting niet anders dan voorbestemd zijn.

In seizoen 1 werkt Shirayuki zich het apezuur om aangenomen te worden als leerling kruidenkenner aan het kasteel. Daarna moet ze ook nog eens bewijzen dat ze het niet alleen doet om in de buurt van Zen te komen vanwege zijn status, maar dat het in de eerste plaats haar droom is om dat beroep uit te oefenen en haar extra motivatie is uiteraard wel dat ze daarmee een steun kan zijn voor de jonge prins. Uiteraard duurt het niet al te lang voordat het tweetal meer voor elkaar voelt dan enkel vriendschap. Het tweede deel gaat verder waar seizoen 1 stopt, met Shirayuki die terugkeert naar haar thuisland Tanbarun en wordt de band tussen Zen en Shirayuki nog verder op de proef gesteld.

Sterke hoofdpersonages, maar…

Akagami no Shirayuki-hime heeft alle betoverende eigenschappen van een goed sprookje, gestoken in een wat moderner jasje. Ik moest in het begin heel erg wennen aan de karakterdesigns in de anime, die nogal wat verschilt met die in de manga. De manga vind ik mooier, charmanter getekend, maar ik vond het gaaf om het kasteel van Wistalia en haar bewoners tot leven te zien komen. De kleurrijke animatie zorgt zeker voor een sprookjesgevoel.

Shirayuki vind ik een iets te lieflijke meid die zich makkelijk van haar stuk laat brengen door tegenslagen, maar eerlijk is eerlijk, ze is een personage dat haar handen uit de mauwen steekt en van zich laat horen als ze eenmaal een besluit heeft genomen, al doet ze er best lang over om zover te komen en heeft ze aanmoediging nodig van de anderen. Silerna vind Shirayuki mede daardoor een ‘verschrikkelijk’ personage. Ik vind dat wel meevallen en hoewel ze niet het meest zelfverzekerde, sterke vrouwelijke personage uit de manga- en animewereld is, is haar karakter als personage wel sterk neergezet zoals ze is. Nee, ze is niet dapper, maar ze doet haar best en nog iets: ze geeft toe dat ze fouten maakt en dat ze ook niet snel durft te laten merken dat er iets scheelt, en dat is een sterkte op zich! Ze is als personage met zowel sterktes als zwaktes vrij natuurlijk neergezet en dat vind ik persoonlijk best goed!

Aan de andere kant is er Zen die haar niet met ieder kleinigheidje hoeft te helpen. Met zijn positie als prins mag hij dat niet, dus kan hij alleen vanaf de zijlijn toekijken. Sterker nog, Shirayuki wil niet van zijn naam profiteren; ze wil op eigen kracht haar doelen bereiken om naast hem te kunnen staan. Alleen wanneer ze écht in de problemen is, schiet Zen uiteraard te hulp. Wie wil nou niet zo’n prins?!

…door aanpassingen andere personages minder in de schijnwerpers

Het is jammer dat het verhaal in het begin niet zo diep ingaat op de andere personages die ook belangrijk zijn in het verhaal; Kiki, Mitsuhide en Obi. Dat heeft dan effect op de anime, dat deze personages weinig diepgang krijgen, op een enkele aflevering na. Ook de aanpassingen in de anime ten op zichte van de manga zorgen hiervoor. Eén geruststelling: in de manga na de Lion’s Talon arc komt er een heel stuk over Kiki en krijgen we ook meer te weten over Mitsuhide. En dan is er nog prins Izana….*zwijmel <3 * De manga zet hem nog toffer neer dan de anime, maar ook in de anime ben ik voor hem gezwicht.

OH! Ik vergeet ook bijna prins Raji, ja die ‘idiot prince’ die Shirayuki als zijn maîtresse wil. Hij ontwikkeld zich tot een hilarisch personage, waar ik ondanks zijn arrogantie en stommiteiten ook best van ben gaan houden, soort van XD

Conclusie: net een Disney sprookje, maar dan net even anders

Al met al is Akagami no Shirayuki-hime een ontzetten leuke, romantische shoujo verhalen waarin één van de liefste en puurste liefdes tussen personages tot stand komt. Het zou zomaar van Disney af kunnen komen, maar toch is het ook weer een typisch Japans verhaal. Het is ook een hele verademing dat een shoujo serie niet steeds komt met liefdesrivalen die de vriendschap tussen de hoofdpersonages komen ontwrichten. Ja oké, Obi ontwikkelt gevoelens voor haar -en ik heb het zo met hem te doen! :(-, maar hij laat zich niet kennen uit respect voor het koppel. Dat is lief <3 ! Daarnaast zorgen enkele avonturen voor afwisseling en spanning die het verhaal zeker boeiend houden.

De soundtrack van de anime geeft het verhaal nog eens een extra sprookjesachtig tintje. Het is niet eens zo bijzonder, maar samen met de andere elementen maakt het Akagami no Shirayuki-hime een anime waar je bij weg kan dromen. Ik vind de manga beter, maar de anime is absoluut niet slecht en een mooie toevoeging aan dit verhaal. Als je de anime gezien hebt en nu vraagt vanaf welk hoofdstuk je moet verder gaan: ‘nee, lees de manga gewoon vanaf het begin opnieuw <3’ zou ik dan zeggen. Voor de luilakken hier zou ik zeggen dat vanaf chapter 27 een goed punt is om verder te lezen, want vanaf daar maakt de anime toch vrij grote aanpassingen om tot het, in mijn ogen, mooie einde te komen.

Als je van romantische verhalen en sprookjes houdt, dan is Akagami no Shirayuki-hime een anime die je gezien moet hebben en beter nog; lees dan vooral ook de manga!