Jun Maeda is een controversiële artiest. Je houdt van zijn tragische, meeslepende verhalen of loochent hem voor zijn manipulatieve “tragische” wendingen. Maar hij was een tijdlang een belangrijk figuur in de anime industrie. Als de bedenker van onder meer Kanon, Air en Clannad was hij misschien wel hoofdverantwoordelijk voor de explosie van moe in de jaren ’00. Maar toen moe minder populair werd, paste Maeda zich aan. Het gevolg: Angel Beats! was veel ambitieuzer was dan haar voorgangers. Wordt die lijn voortgezet in Angel Beats!’s opvolger Charlotte?
Charlotte gaat over Otosaka Yuu, een jongen op de middelbare school. Hij ontdekt dat hij de kracht heeft om voor een paar seconden iemands lichaam over te nemen. Zodra hij zich daar van bewust wordt begint hij meteen de schurk te spelen. Hij lokt gevechten uit voor zijn eigen amusement en kijkt tijdens proefwerken de antwoorden af van slimme klasgenoten. Maar al snel wordt hij ontdekt door iemand anders met een superkracht: de meedogenloze Nao Tomori. Dankzij haar wordt Yuu overgeplaatst naar een andere school. Daar wordt hij gedwongen om andere jongeren met superkrachten op te sporen en te beschermen…
Verschil in verhaal vertelling
Net als Angel Beats! is deze serie een anime origineel. Het is dus niet gebaseerd op een videospel zoals veel andere werken van Jun Maeda. Daarmee levert het een heel andere manier van verhaal vertellen op. Hier zijn geen wanhopige excuses om meerdere routes van het spel in één keer te laten; het verhaal krijgt alle ruimte om op een natuurlijke manier uit te spelen. Dit alleen zorgt al voor een grote voorsprong op de meeste andere series van Jun Maeda.
Daarmee zou Charlotte dus gewoon een goede anime moeten zijn. Is dat ook het geval? Nou…
Het mag in ieder geval gezegd worden dat Charlotte een enorme verbetering is ten opzichte van Clannad. Maeda heeft zich echt ontwikkelt als een artiest. Er zijn geen personages meer die zich gedragen als kleuters en er zijn hier geen nutteloze scènes. Het is verbijsterend hoe veel je kan bereiken als je plot meer gefocust is! Daarom is de emotionele kern van Maeda’s magisch realisme sterker dan ooit tevoren.
Toch zijn de vele zwaktes van Maeda nog steeds aanwezig. Het plot springt onbezonnen van het ene punt naar het andere. Er zijn veel losse elementen die niets met elkaar te maken hebben. Zo zijn er onder andere een honkbalwedstijd, herinneringen uit een ander leven en gijzelingen, allemaal in hetzelfde verhaal. Toegegeven, daarmee is elke aflevering memorabel op zijn eigen manier. Het nadeel is dat de tragische wendingen van het verhaal vaak uit het niets komen. Daarmee komt het allemaal eerder komisch over.
Het verhaal is dus nogal wisselvallig. Het is goed dat Maeda een heleboel verschillende ideeën heeft, maar ze allemaal in één serie proberen te proppen is misschien geen goed idee. Desondanks probeert Maeda iets ambitieus met deze serie. Ondanks alles kan ik niets anders dan daar respect voor tonen.
Vergelijkbare producties?
Net als Angel Beats! is de animatie in Charlotte verzorgd door P.A.Works. Dit is één van hun betere producties. Door de sterke karakteranimatie zijn de persoonlijkheden van de verschillende personages al heel snel duidelijk. Misschien werkt het zelfs iets té goed; sommige personages zijn nog steeds een beetje irritant. Verder is er duidelijk ook veel aandacht gegaan naar de shotcompositie en kleurenpaletten. Deze twee elementen zorgen er samen voor dat elke scène precies de juiste sfeer heeft.
Het enige element dat een beetje tegenvalt is de muziek. In Angel Beats! was dat het sterkste punt van de serie. De muziek daar klonk simpel, maar was ondanks dat briljant gecomponeerd. Het is te merken dat Charlotte hetzelfde probeert te bereiken, maar ietwat tekort schiet. De composities hier zijn niet meer dan middelmatig. Toch, middelmatig is niet slecht, en de muziek van Angel Beats! evenaren was altijd al een moeilijke opdracht.
Zelfs al was hij succesvol, ik vond Jun Maeda eerst een verschrikkelijk schrijver. Voor mijn gevoel probeerde hij je te laten geven voor de meest belachelijke personages denkbaar. Charlotte laat zien dat zelfs zulk soort schrijver zich kan ontwikkelen als ze de kans krijgen. Zijn slechte eigenschappen zullen nooit helemaal verdwijnen, maar de manier waarop het verhaal wordt verteld is vele malen beter. Daarmee kunnen we ons beter verplaatsen in de personages, en is het makkelijker om met ze mee te leven. Oefening baart dus toch kunst!
Charlotte is gratis te bekijken via viewster.
Bewaren
Wil je iets kwijt?