De wereld die gered moet worden door robot-besturende pubers, als anime fan heb je het vast wel eens gezien. Het is een concept dat ietwat belachelijk klinkt, maar het wordt vaak gebruikt om grote ideeën bloot te leggen. Zo vertelt Mobile Suit Gundam een verhaal over de zin en onzin van oorlog, en Neon Genesis Evangelion duikt diep in het onderwerp van mentale gezondheid. DARLING in the FRANXX probeerde begin dit jaar iets vergelijkbaars te bereiken. Lukte het die serie net zo goed als haar voorlopers?
In de verre toekomst wonen mensen in zogenaamde “plantages”, afgeschermde mobiele structuren met grote steden in. Deze plantages dienen als bescherming tegen de klaxosaurs, gevaarlijke beesten die los rondlopen op de aarde. Kinderen worden in de plantages apart gehouden van de rest van de maatschappij. Zij worden getraind om in jongen-meisje paren robots te besturen om de klaxosaurs af te weren.
Hiro is één van die kinderen. Zijn toekomst is onzeker nadat hij en zijn partner Naomi niet zijn geslaagd in hun testen. Maar als het vreemde gehoornde meisje Zero-Two verschijnt, krijgt Hiro een nieuwe kans. Zero-Two stelt hem namelijk in staat om de robot Strelizia te besturen, en geeft hem bovendien gevoelens die hij nog nooit eerder heeft gekend. Maar is Zero-Two echt de redding van Hiro, of juist zijn ondergang?
Een originele kopie?
DARLING in the FRANXX is ongetwijfeld een heel ambitieuze serie. Het presenteert een vreemde wereld, waarin kinderen en volwassen apart van elkaar leven en emoties zoals liefde verboden zijn. Toch komen bepaalde aspecten bekend voor. Zo lijken sommige shots direct uit Neon Genesis Evangelion te komen. Ook heeft de geheimzinnige organisatie APE, die alles achter de schermen bestuurt, een sterke gelijkenis met NERV uit Evangelion.
Is dat een probleem? Een serie kan heus wel voortbouwen op wat er voor hun kwam, zonder dat dat tegen hen hoeft te werken. Met goede uitwerking kan een serie als DARLING in the FRANXX heus wel op zichzelf staan. Daarbij is het wel belangrijk om een eigen identiteit te hebben, om compleet apart te staan van hetgeen waar je je op baseert. Dat geldt voor zowel de stijl als het verhaal en boodschap van de serie.
Stijl in overvloed
Wat stijl betreft, heeft DARLING in the FRANXX niets te vrezen. Het is gemaakt door A-1 Pictures met samenwerking van verschillende animators van Studio Trigger. Dat zorgt voor mooie beelden: rookeffecten rechtstreeks uit de eveneens stijlvolle Kill la Kill, een gedurfd kleurenpalet en coole ontwerpen, zowel voor de robots als voor de uniformen. En dat alles getoond met animatie die regelmatig adembenemend is.
Regisseur Atsushi Nishigori (The IDOLM@STER) geeft duidelijk zijn alles. Niet alleen heeft hij zijn connecties binnen Trigger aangesproken, ook biedt hij veel aandacht aan hoe het verhaal verteld wordt. Het meest interessante dat Nishigori doet is de manier waarop hij widescreen gebruikt. Wanneer hij een intieme sfeer wil neerzetten tussen Hiro en Zero-Two wordt het beeld plotseling een stuk wijder gemaakt. Daardoor worden deze scènes een stuk filmischer. Dat trekt de aandacht!
De muziek wekt eveneens een goede indruk. De soundtrack is verzorgd door de jonge componiste Asami Tachibana, die al eerder heeft samengewerkt met Hiroyuki Sawano voor Seraph of the End en met Yuki Hayashi voor Haikyu!! Ze wisselt grootse, meeslepende melodieën af met spannende, bijna horrorachtige geluiden. Het is groots zonder te veel af te leiden van het verhaal. Wat productie betreft bestaat er geen twijfel over dat DARLING in the FRANXX zeer geslaagd is.
De adder onder het gras
Dat maakt het des te pijnlijker dat het verhaal zo onsamenhangend is. In eerste instantie ligt de focus heel erg op relaties tussen man en vrouw. De robots in deze serie kunnen alleen bestuurd worden als een jongen en een meisje een connectie met elkaar maken. Het is een weinig subtiele metafoor, waarmee geprobeerd wordt duidelijk te maken dat de twee geslachten elkaar nodig hebben om zin te geven aan het leven.
Plotseling verdwijnt die boodschap. Eerst worden de androgyne 9’s (lees als het Engelse woord nines) als slechteriken opgebouwd, alleen maar om ineens aan de kant gezet te worden. De laatste afleveringen lijken vooral te zeggen (zonder het verhaal te verpesten) dat we terug moeten gaan naar de natuur. Afhankelijk zijn van vervuilende brandstoffen gaat alleen maar tot grotere problemen leiden. Die thema’s komen uit het niets. Ze worden niet vanaf het begin opgebouwd.
DARLING in the FRANXX maakt een enorme eerste indruk met dank aan indrukwekkende animatie. Als de serie minder interessant wordt, blijkt daarom juist hoe belangrijk verhaalstructuur is. De conclusie op het einde moet al vanaf het begin van de serie opgebouwd bouwen, al is het maar op de achtergrond. Maar omdat de conclusie hier uit het niets komt, weet je niet waarom het je iets moet schelen. Het resultaat is teleurstellend en zelfs ietwat verwarrend. Och ja, op zijn minst is DARLING in the FRANXX visueel erg stijlvol en flitsend. Misschien is dat genoeg om toch een kijkje te nemen.
DARLING in the FRANXX is gratis te zien op Crunchyroll.
Wil je iets kwijt?