In aanloop van de Nederlandse première van Your Name heb ik een reeks reviews geschreven van Makoto Shinkai’s eerdere producties. De laatste film die ik heb gezien is Journey to Agartha uit 2011. Het is een fantasiefilm die zowel Shinkai als Miyazaki fans zeer tot de verbeelding zal spreken. Maar hoe goed is het?
Japanse titel ‘Hoshi wo Ou Kodomo’, en de alternatieve Engelse titel: ‘Children Who Chase Lost Voices’. In deze film neemt Makoto Shinkai ons mee naar een alternatieve versie van onze wereld. Daarmee is het verhaaltechnisch gezien de meest experimentele film van de regisseur tot nu toe. Qua animatie is het herkenbaar en van verbluffende kwaliteit. Het verhaal is echter heel anders dan de voorgaande films.
Ik heb de DVD versie van de Franse uitgeverij Kazé gekeken met Nederlandse ondertiteling, maar wat waren díe slecht. Nog niet zo erg lang geleden heb ik een versie gezien met Engelse ondertiteling, dus merkte ik een aantal belangrijke verschillen op. Ook zat de ondertiteling vol fouten. Het is dat ik al bekend was met het verhaal. Zo kon ik op meer dingen letten, zoals de animatie en de constructie van het verhaal.
Het verhaal van Agartha
Het verhaal volgt het meisje Asuna. Ze is zorgzaam en haalt goede cijfers op school. Haar vader is overleden en haar moeder heeft een drukke baan in het ziekenhuis, dus is ze meestal alleen thuis. Ze is niet vies van klusjes doen, maar ontsnapt graag naar haar ‘eigen plekje’.
Dat plekje is een heuvel vlakbij haar huis. Daarboven heeft ze namelijk het beste bereik voor haar zelfgemaakte radio. Op een dag hoort ze een muziekje dat haar naar het hart grijpt. Ze kan het niet meer uit haar hoofd zetten, en vraagt zich af waar het vandaan komt. Ondertussen verschijnt er een ‘beer’ vlakbij haar dorp, wat voor veel onrust zorgt. Ondanks waarschuwingen niet alleen op pad te gaan, gaat ze toch weer naar die heuvel toe. Dan komt ze oog in oog te staan met het beest, wat er veel monsterachtiger uit ziet dan een gewone beer…
Asuna wordt gered door een jongen, die zich later voorsteld als Shin. Hij vertelt haar niet meer in de buurt te komen van de heuvel. Maar ja… het is wel háár plek. Een nieuwe ontmoeting is onvermijdelijk. Shin vertelt dan dat hij uit ‘een ander land’ komt genaamd ‘Agartha’. Wanneer Asuna haar radio laat zien, en horen, realiseren ze beiden dat het lot hen op een bijzondere manier met elkaar verbonden heeft. Shin verdwijnt echter net zo snel uit haar leven, als dat hij kwam.
Geholpen door een leraar en een mysterieuze jongen die veel op Shin lijkt, komt ze uiteindelijk in Agartha terecht. Daar begint haar zoektocht naar…naar wat eigenlijk?
Op zoek naar jezelf in een andere wereld.
Journey to Agartha is een fantasie-avonturen film, maar in de kern gaat de film vooral over het op zoek gaan naar jezelf. Deze boodschap is vanaf het begin al vrij helder. Asuna heeft niet echt een reden om in Agartha te blijven. Sterker nog. Ze is niet geheel uit vrije wil in het avontuur gesleurd.
Daar tegenover staat de leraar, Ryuuji Morisaki, die wel een kant en klaar doel voor ogen heeft: zijn vrouw tot leven wekken. Er is namelijk een legende dat je aan het einde van de wereld elke wens kunt vervullen. Maar of dát nou zo’n goed idee is…?
En dan is er ten slotte nog die jongen, die zich in die wereld thuis hoort te voelen, maar er toch niet helemaal een plaats heeft.
Hé, lijkt dit niet op de God in Princess Mononoke?
Je volgt deze drie personages op hun reis door een prachtige wereld, waar ze wezens ontmoeten die onmiddellijk doen denken aan de schepsels in Miyazaki’s Princess Mononoke.
Het is een film met veel lagen, die beetje bij beetje helderder worden. Zo krijg je een goed beeld van Agartha, en komen er glimpen van haar geschiedenis voorbij. Hoe meer bekend wordt over die wereld, hoe méér je er ook over wil weten. Dat maakt het erg boeiend.
Karakterdesigns met sprong vooruit, karakters blijven achter
De karakterdesigns hebben een enorme sprong vooruit gemaakt. Van indrukwekkende Goden tot de super schattige Mimi (zie hierboven), tot de menselijke personages in het verhaal. Ze zijn nu echt één met de nog spectaculairdere achtergronden. Jammer genoeg blijven de karakters van de (hoofd)personages achter naar mijn idee. Ze komen wat oppervlakkig over, met name de leraar die op mij overkomt als een veel te ‘pushy’ volwassene die het arme meisje meesleurt in zijn eigen egoïsme. Misschien is dat ook wel een beetje het punt, maar kon weinig sympathie voor hem vinden.
Het maakt ook de acties van zowel de jongen als het meisje wat voorspelbaar. De herkenbaarheidsfactor maakten in de vorige films een duidelijk verschil. Journey to Agartha voelt minder speciaal en overtuigend aan. Er blijven ook een aantal potentiële vragen uit het verhaal onbeantwoord.
Animatiekunst om van te genieten.
Ondanks dat ik wat meer kritiek heb op deze film, vind ik het geen slechte film. Absoluut niet. Het is een waar genot om naar te kijken. Ergens kan ik ook weer niet anders dan positief zijn over het feit dat Makoto Shinkai eens wat anders laat zien. De film laat wat duidelijker zijn zwaktes zien, maar het talent van deze regisseur staat niet eens meer ter discussie wat mij betreft.
Oh ja. Journey to Agartha heeft ook voor mij één van de meest iconische anime theme songs opgebracht: ‘Hello Goodbye & Hello’ van Anri Kumaki. Dat is een heel mooi liedje ^^
Lees ook mijn vorige reviews:
De nieuwste film van Makoto Shinkai Your Name gaat tijdens HAFF in première!
Wil je iets kwijt?