Een brief met de postduif? Dat is zó niet meer van deze tijd. Vanaf nu laat ik mijn brieven bezorgen door een postbij. Dat is veel cooler. Eh. Waarom dan? Nou, lees dit review over de anime serie Letter Bee voor het antwoord!
Tegamibachi is de Japanse titel van een shounen serie uit 2009/2010 van in totaal 50 afleveringen. In het Engels vertaald als ‘Letter Bee’. Het is gebaseerd op de gelijknamige manga van Hiroyuki Hasada.
Akira Iwanaga (The Morose Mononokean) is de regisseur en de animatie is gedaan door Studio Pierrot.
Letter Bee’s bezorgen niet alleen brieven…
De serie volgt Lag Seeing, die als kleine jongetje werd ‘bezorgd’ bij zijn pleegfamilie door de letter bee Gauche Suede. Vanaf die dag is de droom van Lag om ook letter bee te worden en op die manier op zoek te gaan naar zijn moeder.
Tijdens zijn tocht naar het hoofdkwartier van de Letter Bee’s, ontmoet hij een naamloos meisje met bijzondere krachten dat hij ergens moet bezorgen. Nadat hij haar redt uit de kooien van een freakshow, wordt ze zijn ‘Dingo’. Een partner die elke letter bee heeft. Hij geeft haar de naam Niche en samen beleven ze allerlei avonturen terwijl ze belangrijke brieven bezorgen.
Onder de kunstmatige zon.
De wereld waarin het zich afspeelt heeft geen zon. Die is al eeuwen gedoofd. Men heeft daarom een kunstmatige zon. Er zijn drie klassen: Yodaka, Yuusari en Akatsuki. Het Yodaka District, waar Lag vandaan komt, ligt het verst van de zon vandaan en ontvangt het meeste licht. Hier woont de meest achtergestelde, armste wereldbevolking.
Het hoofdkwartier van de Letter Bees bevind zich in het grootste district, Yuusari. Ook nog altijd een duistere plek, maar beter dan Yodaka.
Akatsuki is de hoofdstad van de wereld. Hier wonen de rijkste en belangrijkste mensen, en hier is het meeste licht. Alleen als je ‘Head Bee’ wordt, kan je in dit district werken. Lag Seeing en veel andere bees hebben dit dan ook als droom.
Monsterlijke insecten die het bezorgen van post moeilijk maken.
De duisternis is echter niet het enige probleem. ‘Gaichu’, enorme insecten, vormen de grootste bedreiging voor de letter bees. Daarom hebben ze Dingo’s nodig en dragen ze altijd een wapen bij zich.
Een postbij is dus zeker weten cooler!
Origineel idee, leuke personages.
Het concept wist onmiddellijk mijn aandacht te trekken. Zoiets als dit had ik nog niet eerder gezien. Eigenlijk verbaast het me dat niet veel mensen deze anime kennen. Dit maakt het echter voor mij leuker om er iets over te schrijven.
Ik heb het met veel plezier gekeken. Lag Seeing vond ik in het begin wat irritant, omdat hij om het minste moest huilen. Echter wist hij toch ook wel snel mijn hart te winnen.
Je mag immers niet vergeten dat Lag nog maar twaalf jaar is. Petje af voor deze dappere jongen, die gedurende de serie meer zelfvertrouwen krijgt. Dat zie je en dat is leuk!
Focus op de avonturen van Lag en Niche.
Ik vind het fijn dat de serie zich vooral focust op Lag en Niche en komen de overige personages alleen op precies de juiste momenten in de schijnwerpers. Dat maakt dat elk personage voldoende aandacht krijgt. Soms zie je ze maar één of twee keer, maar weet je dat ze in de achtergrond er zijn.
Als ze dan weer verschijnen, is dat een aangename verrassing. Je hoopt dan op de momenten dat bijvoorbeeld Lag, Zazie en Connor elkaar tegenkomen op de basis. Of op de opdracht die ze gezamenlijk moeten uitvoeren.
Een wapen als ‘plot device’.
Daarbij zijn natuurlijk Gauche Suede en zijn zusje Sylvette een belangrijk element in het verhaal. De rode lijn wordt geleidelijk ontrafeld, waardoor het verhaal makkelijk te volgen is.
Voor de vertelling van dat verhaal is het wapen van Lag een belangrijk onderwerp. Letterlijk een ‘plot device’. Lag’s kracht zorgt er namelijk voor dat hij in het hart van de brieven (let op, niet van de kaarten!) kan kijken. Daarmee onthult hij regelmatig de achtergrond en informatie over bepaalde personages.
Animatie van Letter Bee mooi, maar niet heel bijzonder.
De animatie vond ik wisselend. Er zaten een aantal mooie beelden tussen, vooral de ‘sneeuw’ wanneer Lag zijn wapen gebruikt vind ik een mooi gezicht. Voor de Gaichu werd gebruik gemaakt van computeranimatie.
Het maakte de Gaichu opvallend, maar ik vind het moeilijk om CG mooi te vinden. Het valt veel sneller op wanneer het niet helemaal past in het geheel. Als de rest van de anime in een traditionele tekenstijl is… ik kon er niet aan wennen.
Wat volgens mij ook wel beter kon, was de uitvoering van het verhaal. Ondanks het originele idee, kon ik vrij makkelijk het verloop voorspellen. Uiteindelijk verschilt Tegamibachi in mijn ogen weinig met andere bekendere actie- en avonturen anime. Dat wil echter niet zeggen dat ik het stom vond, hoor!
Er zit voldoende vermaak in. De humor houdt de boel luchtig. Het zit het toch wel dramatische thema van de anime zeker niet in de weg. Dat vind ik dan weer een heel positief punt. Ik heb flink kunnen lachen om bepaalde momenten.
Einde is niet té open, maar smaakt toch naar meer.
Een conclusie die ik kan trekken, is dat 50 afleveringen precies voldoende is. Het einde is bevredigend en niet té open. Tegelijkertijd valt er meer te vertellen over de wereld van Tegamibachi en ben ik er erg nieuwsgierig naar. Smaakt dus naar meer.
Aangezien tegenwoordig oude series regelmatig nieuw leven krijgen ingeblazen…wie weet?
En anders kan ik altijd nog de manga lezen.
Tegamibachi is te zien op Crunchyroll!
Wil je iets kwijt?