Ik moet me diep schamen. Het is al weken geleden sinds ik de laatste aflevering van D.Gray-man (de oude serie) heb gezien, maar ik heb er nog geen woord over geschreven. Aan de andere kant vind ik het nu nog moeilijk om in woorden uit te drukken, wat dit nou precies voor serie is en hoe goed ik het vond. Aan de oppervlakte is het een actie shounen zoals Naruto of Bleach, maar van binnen is het een unieke serie. Vooral de personages, worldbuilding en spanning zijn in deze serie van top niveau. In deze anime review ga ik proberen te vertellen waarom jij dit ook moet zien!
Lees mee!
Zou je niet willen dat je een dierbare weer kon zien? Al is het maar voor even? Het verlies van een geliefde is zo triest en pijnlijk, dat je misschien zou wensen dat je die opnieuw tot leven kon wekken. De Millenium Earl misbruikt dat verlangen. Hij verleidt rouwenden om hun geliefde terug te roepen, en stopt de ziel van de overledenen in afschuwelijke mechanische wapens genaamd ‘Akuma’. De enige manier om de gevangen zielen te bevrijden, is ze te verslaan met het Anti-Akuma wapen ‘Innocence’. De Black Order is een organisatie van exorcisten die met behulp van Innocence ten strijde trekt tegen de Millenium Earl en zijn onderlingen.
Na drie jaar leerling te zijn geweest van de mysterieuze en wispelturige General Cross, wordt Allen Walker naar de Black Order in Engeland gestuurd, om daar aan de slag te gaan als exorcist. Met zijn arm als Innocence en een vervloekt oog, waarmee hij de lijdende zielen van Akuma kan zien, wordt Allen niet direct met open armen ontvangen. Toch is het aan hem en zijn collega exorcisten om de plannen van de Millenium Earl te stoppen.
Een typische shounen serie, maar toch anders
Vaak vind ik series die langer dan 50 afleveringen duren, snel eentonig worden. De personages voeren wel steeds andere missies uit, en ze vechten tegen andere vijanden, maar al met al komt het steeds op hetzelfde neer. Om die reden staat Fairy Tail (2014) bij mij nog steeds op aflevering 67 en heb ik Bleach ook nooit afgekeken. D.Gray-man is een anime die ook wel in dat rijtje shounen series thuis hoort. Het duurde daarom wel even voordat ik besloot om me aan deze anime te wagen. Vooral het feit dat D.Gray-man zeer hoog geprezen wordt, was de doorslaggevende factor om het toch een kans te geven.
Ik heb geen seconde spijt gehad. Hoewel men in de anime -in tegenstelling tot het bovengenoemde- eigenlijk tegen één dezelfde vijand vecht, blijft het tot de laatste momenten boeiend. De eerste 50 afleveringen is het een redelijk standaard shounen serie, waarbij de hoofdpersonages Allen Walker, Lenalee Lee, Kanda Yuu en Lavi verschillende plaatsen bezoeken waar problemen zijn met Akuma.
Ook de vijand is interessant. Behalve de Akuma zijn er de Nora, die het tegenovergestelde zijn van de exorcisten. Het zijn geen mensen, maar toch hebben ze een reden om de ideologie van de Millenium Earl te steunen. En die reden is niet per se het vernietigen van de wereld.
Karakterontwikkeling in een shounen?!
Eén van de dingen die ik vaak mis in een shounen serie is goede karakterontwikkeling. Er zijn zo veel afleveringen, dat je zou denken dat er tijd genoeg is om de personages goed uit te werken. Helaas valt dat in mijn ogen vaak tegen. In D.Gray-man krijgen zelfs een aantal minder belangrijke personages én de vijanden genoeg diepgang, waardoor het meer zijn dan gewoon personages in een anime serie.
Uiteraard krijgen Allen, Lavi, Lenalee en Kanda de meeste ontwikkeling, omdat je ze in wezen gedurende de hele serie volgt. Daardoor wordt je meegetrokken in het verhaal en voel je enorm mee in de heftige scènes.
Humor zorgt voor de nodige verademing.
Soms vond ik D.Gray-man zo spannend dat ik 10 afleveringen achter elkaar op het puntje van mijn stoel zat. De gevechten zijn soms lang, maar de situatie verandert nog gedurende zo’n gevecht waardoor je toch telkens verrast wordt. Ook laat de serie je nadenken over de lijdensweg, dood en zelfs godsdienst. Waar denk je dat de naam Noah vandaan komt? Precies ja!
Dit zou echter geen shounen serie zijn zonder humor. En die vond ik ook fantastisch. Op de meest random momenten -zelfs wanneer de personages midden in een gevaarlijke situatie zaten- kwamen de leukste grappen naar voren. De komedie bestaat vooral uit dwaze gezichten, onnozele interacties en fail momenten van personages. Ook wanneer de serie in de tweede helft nog serieuzer en spannender wordt, zijn er gelukkig genoeg momenten die voor de nodige luchtigheid zorgen.
(recensie gaat na het filmpje verder)
Een van de beste momenten: Allen Walker en zijn schulden trauma.
D.Gray-man is geen horror, maar de Akuma zijn mega creepy!
Oh man, van alle ‘monsters’ in de anime wereld vind ik Akuma tot nu toe de meest creepy schepsels die er zijn. Nog niet eerder voelde ik de koude rillingen over mijn rug gaan bij het kijken van een anime. Het is niet eens zo zeer het uiterlijk, maar vooral hetgeen wat ze zijn. Ik weet niet wat ik erger vind. Een zombie die je dreigt op te eten, of de ziel van een overledene gevangen in een afgrijselijk, gevoelloos monster. Horror clowns zijn hier niks bij, hoor!
Wordt vervolgt?
Wat wel jammer is, is dat D.Gray-man een serie is die nog lang niet afgemaakt is. Het werd tussen 2006 en 2008 uitgezonden. Wegens ziekte van de mangaka ging de gelijknamige manga niet meer verder, waardoor ook de anime moest stoppen. Begrijpelijk natuurlijk, maar doodzonde voor deze toffe serie.
Maaaarrrr, nu gaat de manga verder en heeft de serie dit jaar een nieuwe anime gekregen met de titel ‘D.Gray-man Hallow’. Het zijn 13 nieuwe afleveringen die het verhaal vervolgen. Deze moet ik nog kijken, wat ik ook zeker ga doen als ik een moment vind dat ik ongestoord 13 afleveringen achter elkaar kan zien!
Wil je iets kwijt?