Children of the Whales: paradijselijk mooi

Paradijselijk mooi. Zo kan ik één van de nieuwste anime series op Netflix noemen. In ieder geval vind ik deze visueel het mooist van alle anime die tot nu toe op de service verschenen is. De verantwoordelijke studio J.C.Staff is hier dan ook wel om bekend. Is Children of the Whales net zo goed als dat de serie eruit ziet?

Een paradijs voor de ogen. Zo wil ik Children of the Whales wel noemen. Het werk van J.C. Staff vind ik altijd prachtig om te zien. Inhoudelijk kunnen de series van deze studio nog weleens tegenvallen. Het is daarom vaak het beste om zonder al te veel verwachtingen te beginnen aan een anime serie, maar dat is bij regisseur en scenario schrijver Kyohei Ishiguro (Your Lie in April) nog best lastig.

In ieder geval is deze serie adembenemend. Ik heb zelden zulke mooie zandvlaktes gezien – het evenaart de indrukwekkende beelden van natuurdocu’s zoals Planet Earth. Maar, wat moet je in een zandbak?

Nou… Children of the Whales speelt zich af op een paradijselijk eiland dat doelloos over de Zee van Zand vaart. Het volk dat er leeft weet niet beter dan dat hun wereld de enige is. De omstandigheden op de Mud Whale, zoals het eiland genoemd wordt, zijn alles behalve makkelijk. Het regent weinig, dus wat er valt wordt nauwkeurig in grote reservoirs opgeslagen. Het is hard werken op het platteland om iedereen te voeden, maar iedereen lijkt gelukkig.

Het verhaal volgt de 15 jarige archivaris Chakuro, die alles wat er op en rond de Mud Whale gebeurd vastlegt. Schrijven is zijn grootste passie (in onze wereld zou hij vast ook blogger zijn geweest…) en hoopt dat zijn werk nuttig zal zijn voor de toekomst.

Marked en Unmarked

Chakuro is ‘Marked’, en negen op tien van de eilandbewoners is dat. Dat wil zeggen dat ze gezegend zijn met een magische kracht die ze in staat stelt om objecten te verplaatsen. Van gereedschappen tot wapens – het maakt het leven een stuk gemakkelijker. Maar er is ook een keerzijde. De Marked hebben namelijk een levensverwachting van maximaal 30 jaar. Een van zijn vrienden, de 17-jarige Suou is van de minderheid die geen krachten hebben, de ‘Unmarked’. Suou’s zusje Sami is ook een Marked en de beste vriendin – en misschien wel meer – van Chakuro. Suou is op zoek naar een manier om de leeftijd van de bevolking te verlengen. Makkelijker gezegd dan gedaan, helaas.

De Unmarked leven een stuk langer en als ze ouder worden (was het nou vanaf 60 jaar?), kunnen ze toegelaten worden tot een raad die de leiding heeft op het eiland. Met langere levenservaring en wijsheid heeft de raad de taak om de rest van de eilandbewoners te aan te sturen. Ook krijgen zij dan de geschiedenis van het eiland te weten.

Wanneer de Mud Whale voor het eerst een onbekend, maar vergelijkbaar drijvend eiland tegenkomt, gaat een groepje op onder zoek uit onder wie Chakuro en Sami. Op het eiland vinden ze een gewond meisje van een volk dat ze nog niet kennen. Ze nemen haar mee naar de Mud Whale, waar ze kan herstellen. Lykos, zoals ze haar vrij snel noemen, komt van de ‘buitenwereld’ en wordt niet door iedereen van harte verwelkomd. Het ijs smelt echter wanneer Lykos meer kan vertellen over de eigenschappen van Mud Whale, omdat haar eiland hetzelfde is.

Plotseling doemt er ook een zwart schip op voor de Mud Whale, en het leger dat er van af komt brengt zonder waarschuwing dood en verderf. De wereld van de eilandbewoners is vanaf dat moment niet meer hetzelfde en het feit dat het schip over zeven dagen terugkomt voor de genadeklap, boezemt grote angst in bij de raad. Is er nog hoop om aan de ondergang te ontsnappen?

Er is heel wat te vertellen.

Je merkt het al; Children of the Whales is een verhaal waar veel over te vertellen valt. Ik werd onmiddellijk meegesleept in het verhaal door de uitstekende worldbuilding. Het systeem van de fantasiewereld waarin het zich afspeelt wordt mooi en duidelijk uitgelegd, zonder daar te veel tijd aan verspild wordt. Laat je niet betoveren door de mooie tekenstijl van deze serie, want het wordt al snel duidelijk dat het te vertellen verhaal een stuk somberder is.

Ik vind het lastig om een oordeel te geven over deze serie, omdat de twaalf afleveringen meer als een uitgebreide introductie. Een hele sterke, maar er worden nauwelijks vragen beantwoord terwijl die zeker aanwezig zijn. Hoe – en vooral waarom zijn de mensen op de Mud Whale beland? Er is nog veel dat niet verteld is.

De lelijke waarheid achter een paradijs?

Childen of the Whales geeft een aantal interessante ideeën om over na te denken. Over hoe je de wereld en andere volkeren ziet, wat nou werkelijk een ‘paradijs’ is. Moet je de lelijke waarheid dan verbergen? Sommige momenten vond ik best heftig en ik moest al een paar traantjes laten.

Andere emotionele momenten kwamen minder goed aan, maar misschien kwam dat omdat je ondertussen ook behoorlijk wat informatie moet verwerken. Nee, makkelijk vond ik het niet om te volgen maar ik wil zeker graag meer zien.

Geen sterke, maar wel menselijke personages

De hoofdpersonages van de serie vond ik niet heel erg sterk. Dat Chakuro als archivaris het verhaal kan dragen is slim en handig voor de momenten waarvoor veel uitleg nodig is, maar op momenten van actie vond ik hem behoorlijk in de weg lopen. Rebellenleider Ouni, die ervan droomt om ooit het eiland te verlaten, vind ik ook niet overtuigend als held van het verhaal. Ook al zou hij het sterkste personage in de serie zijn. Juist daarom viel hij mij een beetje tegen.

Aan de andere kant geeft dit de personages iets menselijks. Iedereen heeft zwakten, en bovendien kan je niet veel verwachten van een volk dat tot dat moment zijn eiland zag als ‘de wereld’. Ken je verhalen waarin het voelt alsof de personages echt leven in het verhaal? Nou, zo kan ik het voor deze anime het beste beschrijven.

Dit moet een vervolg krijgen.

Doordat er zo veel uitgelegd moet worden over de wereld waarin het verhaal zich afspeelt, is er weinig tijd om alle vragen te beantwoorden. Als introductie voor een langere serie, vind ik het uitstekend. De wereld wordt prachtig in beeld gebracht en ik zou het doodzonde vinden als het bij twaalf afleveringen blijft. Deze serie heeft minstens het dubbelen nodig om alle potentie die er in zit te gebruiken.

Het open einde van Children of the Whales maakt het wel een verhaal waarover je na afloop nog even over verder blijft fantaseren. Ik hou daar wel van!

Oh ja. Had ik al gezegd dat ik de soundtrack ook mooi vind? Nou bij deze. Ik stop ermee want dit review wordt te lang 😛

https://www.youtube.com/watch?v=m-Zzk09vgQc

Te zien op Netflix.

Wat vond jij van Children of the Whales? Laat een reactie achter!

Op de hoogte blijven?

Volg Animeazing op Facebook of Twitter!